Łupież różowy, znany również jako łupież gilberta, to choroba skóry o niejasnej etiologii i dosyć łagodnym przebiegu. Niemniej jednak, nie powinniśmy lekceważyć jej objawów i w miarę możliwości jak najszybciej skonsultować się z lekarzem dermatologiem.
Łupież różowy – przyczyny
Przyczyny odpowiedzialne za powstawanie niniejszej choroby nie zostały do końca poznane. Przypuszcza się jednak, że wpływ na występowanie łupieżu gilberta mogą mieć infekcje wirusowe lub drobnoustroje. Choroba atakuje również częściej osoby o obniżonej odporności organizmu oraz dzieci i młodych dorosłych przed ukończeniem 35 roku życia. Łupież różowy nie jest chorobą zakaźną i dotyka nas zazwyczaj wyłącznie raz w życiu.
Łupież różowy – objawy
Objawy choroby pojawiają się etapami i są bardzo charakterystyczne. W pierwszym etapie dochodzi do pojawienia się drobnej plamki (blaszki macierzystej) zazwyczaj w okolicy klatki piersiowej. Z czasem niniejsza zmiana zaczyna się łuszczyć. W drugim etapie dochodzi do pojawienia się kolejnych zmian o różowym kolorze i okrągłym kształcie. Niniejsza wysypka zazwyczaj występuje na:
- tułowiu;
- dłoniach;
- rękach;
- plecach;
- pod pachami;
- na pośladkach
Objawy niniejszej choroby utrzymują się zazwyczaj przez jeden miesiąc. Wysypce może towarzyszyć uczucie świądu, które w rzadkich przypadkach może być bardzo nasilone. Zwiększenie zachorowalności na łupież różowy pojawia się w okresie jesieni i wiosny.
Co może nasilić objawy?
Objaw swędzenia skóry może nasilić się pod wpływem potu, dlatego też w okresie choroby należy unikać nadmiernego wysiłku fizycznego. Zaleca się również unikanie długich gorących kąpieli oraz odwiedzin w saunie. W tym szczególnym okresie powinniśmy również wzbraniać się od stosowania podrażniających kosmetyków, które powinniśmy zastąpić naturalnymi środkami myjącymi.
Łupież różowy – leczenie
Po rozpoznaniu u siebie niniejszych objawów należy jak najszybciej udać się na konsultację dermatologiczną w celu wykluczenia innych chorób mogących przypominać łupież różowaty (np. grzybicy, łuszczycy oraz łojotokowego zapalenia skóry). Kiedy lekarz postawi trafną diagnozę przepisuje swoim pacjentom stosowanie maści, które chronią pacjenta przed uczuciem świądu. W śród domowych sposobów walki z niniejszą dolegliwością możemy wyróżnić:
- stosowanie okładów z sody oczyszczonej, octu jabłkowego, lawendy lub rumianku;
- smarowanie zmienionych miejsc maścią z nagietka lekarskiego
Jeśli jednak chorobie nie towarzyszy uczucie swędzenia, leczenie nie wymaga stosowania żadnych środków i mija samoistnie wraz z upływem czasu.
